Resim

Ümit Yaşar Oğuzcan

Nedense bütün resimlerde ben  
Böyle mahzun ve perişan çıkarım  
Hep böyle hayata kapalı durur  
Gülmesini unutmuş dudaklarım  

Artık canından bezmiş kimselerin  
Hazin bakışı parlar gözlerimde  
İçinden adamlar arabalar geçer  
Çizgiler alnımda bir büyük cadde  

Aynada saçlarımı düzeltirim  
Bir perde iner yüzüme alçıdan  
O, bin mumluk ampullerin altında  
korkarım korkarım fotoğrafçıdan  

Bakışlarım gümüş camlara sorar  
Elbisemin eskiliği belli mi  
Sonra karşıda küçük bir noktaya  
Dikerim kahverengi gözlerimi  

Kabahat objektifte camda değil  
Onlara yalı gözlerle bakarım  
Nedense bütün resimlerimde ben  
Böyle mahzun ve perişan çıkarım