Çocuklar ve Ben

Ahmet Tufan Şentürk

Hiçbir çocuk bana baba demedi 
Ben hiç "baba" olmadım ki.. 

Baba diyen tatlı sesi 
Sokaklarda, komşularda duydum 
Sokaklarda, komşularda gördüm onları. 
Koşuyorlar, gülüyorlar, oynuyorlardı, 
Ana diyorlardı, baba diyorlardı 
Koşup sarılıyorlardı boyunlarına 
Analar, babalar çocuklarını 
Öpüyorlar, okşuyorlar, seviyorlardı; 
Hiçbir çocuk içtenlikle, sevecen 
Atılmadı, sarılmadı boynuma 
Benim hiç çocuğum olmadı ki...
Sevgilerin en kutsalı çocuk sevgisi 
Seslerin en güzeli baba diyen ses 
Ben hep bu türkülü sesi dinlerim 
Ben hep baba diyen sesi duyarım 
Bir çocuk bana doğru koşsa uzaktan 
Onu, birden sımsıcak ruhumla kucaklarım.. 

Geceyarısı bir çocuk ağlasa uzaklarda, 
Anasından, babasından önce duyarım.. 

Günün haber saatlerinde, 
Radyoda, televizyonda 
Dergilerde, gazetelerde 
Yollarda, sokaklarda 
Öldürüldü, öldü derler 
Ah... yavrum derim...

Oysa ne öleni bilirim, 
Ne öldüreni. 
Çaresiz alıp başımı giderim, 
Ağlayan analarla, babalarla beraber 
Uykuyu gözlerime haram ederim...
Oysa hiç bir  çocuk bana baba demedi, 
Ben hiç baba olmadım ki